Służebność przesyłu została uregulowana stosunkowo niedawno w polskiej ustawie cywilnej. Zgodnie z treścią art. 3051 Kodeksu cywilnego nieruchomość można obciążyć na rzecz przedsiębiorcy, który zamierza wybudować lub którego własność stanowią urządzenia, o których mowa w art. 49 § 1 Kodeksu cywilnego, prawem polegającym na tym, że przedsiębiorca może korzystać w oznaczonym zakresie z nieruchomości obciążonej, zgodnie z przeznaczeniem tych urządzeń (służebność przesyłu).
Służebność przesyłu może być nabyta przez zasiedzenie tylko w wypadku, gdy polega na korzystaniu z trwałego i widocznego urządzenia. Przepisy o nabyciu własności nieruchomości przez zasiedzenie stosuje się odpowiednio.
Bieg zasiedzenia rozpoczyna się od dnia przystąpienia przez samoistnego posiadacza służebności gruntowej do jej wykonywania, tzn. do korzystania z urządzenia, o którym mowa w zdaniu pierwszym art. 292, w zakresie odpowiadającym treści służebności (orz. SN z 21 kwietnia 1967 r., III CZP 12/67 , LexPolonica nr 298987, OSNCP 12/67, poz. 212). Samoistne posiadanie służebności polega na korzystaniu z cudzej nieruchomości w zakresie służebności określonego rodzaju. Posiadanie musi polegać na korzystaniu ze służebności w sposób pozbawiony cech przypadkowości. Przeniesienie posiadania nieruchomości władnącej jest wystarczającym tytułem legitymującym posiadacza do wykonywania posiadania w granicach, w jakich nastąpiło przeniesienie.
W uchwale z 13 kwietnia 2007 r., III CZP 23/2007 , LexPolonica nr 1323772 (OSNC 5/2008, poz. 45) Sąd Najwyższy orzekł, że jeżeli korzystanie z trwałego i widocznego urządzenia nastąpiło przed 27 maja 1990 r., bieg zasiedzenia służebności gruntowej obciążającej nieruchomość, która do tego dnia była przedmiotem własności państwowej i z tym dniem z mocy prawa stała się mieniem komunalnym, rozpoczyna się w dniu 27 maja 1990 r., w którym wszedł w życie art. 44 ustawy z 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz. U. z 2001 r. Nr 142, poz. 1591 ze zm.) określający podstawy prawne nabywania mienia komunalnego i w którym nieruchomość stała się przedmiotem własności komunalnej.
Przesłanką zasiedzenia służebności przesyłu jest istnienie trwałego i widocznego urządzenia umożliwiającego wykonywanie służebności danego rodzaju. Urządzenie to musi być w zasadzie wykonane przez posiadacza służebności, a nie przez właściciela nieruchomości, z której posiadacz korzysta w zakresie służebności, tylko bowiem wtedy stanowi ono widomy znak ostrzegający właściciela nieruchomości o korzystaniu z niej (tak SN w orz. z 24 maja 1974 r., III CRN 94/74 , LexPolonica nr 296450, OSNCP 6/75, poz. 94). Nie może to być urządzenie wykonane przez właściciela nieruchomości obciążonej, ale nie jest konieczne, aby wykonał je korzystający z tego urządzenia właściciel nieruchomości władnącej (post. z 24 kwietnia 2002 r., V CKN 972/2000 , LexPolonica nr 362101, OSP 7-8/2003, poz. 100). Obojętne jest natomiast, z czyich materiałów urządzenie to zostało wykonane.
Co istotne jak wskazał Sąd Najwyższy w sprawie III CZP 89/2008 Przed ustawowym uregulowaniem służebności przesyłu (art. 3051-3054 kc) dopuszczalne było nabycie w drodze zasiedzenia służebności odpowiadającej treści służebności przesyłu na rzecz przedsiębiorstwa.