Wystawienie i formę czeku reguluje ustawa z dnia 28 kwietnia 1936 r. prawo czekowe (Dz. U. Nr 37, poz. 283 z późn. zm.).
Przepisy prawa wskazują elementy, jakie powinien zawierać czek. Są one następujące:
- nazwa „czek” w samym tekście dokumentu, w języku, w jakim go wystawiono;
- polecenie bezwarunkowe zapłacenia oznaczonej sumy pieniężnej;
- nazwisko osoby, która ma zapłacić (trasata);
- oznaczenie miejsca płatności;
- oznaczenie daty i miejsca wystawienia czeku;
- podpis wystawcy czeku.
Co do zasady dokument, któremu brakuje jednej z wyżej wskazanych cech nie jest czekiem (art. 2 UPrCzek).
Od zasady tej przepisy ustawy dopuszczają następujące wyjątki:
- w braku osobnego oznaczenia, miejsce wymienione obok nazwiska trasata, uważa się za miejsce płatności; jeżeli obok nazwiska trasata wymieniono kilka miejsc, czek jest płatny w miejscu, wymienionym jako pierwsze; w braku takiego lub wszelkiego innego oznaczenia, czek jest płatny w miejscu wystawienia;
- czek, w którym nie oznaczono miejsca wystawienia, uważa się za wystawiony w miejscu, podanym obok nazwiska wystawcy.
Czek wystawia się na bankiera, który ma fundusze do rozporządzenia wystawcy, zgodnie z wyraźną lub dorozumianą umową, uprawniającą wystawcę do rozporządzania tymi funduszami za pomocą czeku. Jednakże dokument, wystawiony bez zachowania tego wymogu, pozostaje mimo to ważny jako czek.
W czekach, wystawionych i płatnych w Polsce, można jako trasata wskazać jedynie bankiera. Polecenie zapłaty, które nie odpowiada temu warunkowi, jest jako czek nieważne.
Czek nie ulega przyjęciu. Wzmiankę o przyjęciu, umieszczoną na czeku, uważa się za nienapisaną (art. 4 UPrCzek).
Czek może być wystawiony:
- na określoną osobę z dodaniem wyraźnego zastrzeżenia „na zlecenie” lub bez takiego zastrzeżenia;
- na określoną osobę z dodaniem zastrzeżenia „nie na zlecenie” lub innego równoznacznego;
- na okaziciela.
Czek na rzecz określonej osoby z dodaniem wyrazów „lub okazicielowi” albo innego zwrotu równoznacznego uważa się za czek na okaziciela. Za czek na okaziciela uważa się również czek, nie wskazujący, komu ma być uiszczona zapłata.
Czek może być wystawiony na własne zlecenie wystawcy (art. 6 UPrCzek).
Czek może być wystawiony także na rachunek osoby trzeciej. czek na okaziciela, w którym wystawca jest zarazem trasatem, jest nieważny.
Zastrzeżenie oprocentowania, umieszczone w czeku, uważa się za nienapisane.
Czek może być płatny w miejscu zamieszkania osoby trzeciej, bądź w miejscowości, w której trasat ma miejsce zamieszkania, bądź w innej miejscowości, z tym jednak zastrzeżeniem, że osoba trzecia jest bankierem (art. 8 UPrCzek).
Czek, w którym sumę czekową napisano literami i liczbami, w razie różnicy ważny jest na sumę, napisaną literami (art. 9 UPrCzek).
W razie różnicy sum, napisanych kilkakrotnie literami lub kilkakrotnie liczbami, czek jest ważny na sumę mniejszą.
Jeżeli na czeku znajdują się podpisy osób, niezdolnych do zaciągania zobowiązań czekowych, podpisy fałszywe, podpisy osób nieistniejących albo podpisy, które z jakiejkolwiek innej przyczyny nie zobowiązują osób, które czek podpisały lub których nazwiskiem czek został podpisany, nie uchybia to ważności innych podpisów. Kto podpisał czek jako przedstawiciel innej osoby, nie będąc umocowanym do działania w jej imieniu, odpowiada sam czekowo, a jeżeli zapłacił, ma takie same prawa, które by miała osoba, której jest rzekomo przedstawicielem. Powyższą zasadę stosuje się również do przedstawiciela, który przekroczył granice swego umocowania.
Wystawca odpowiada za zapłatę czeku. Zastrzeżenie, którym wystawca zwalnia się od tej odpowiedzialności, uważa się za nienapisane (art. 12 UPrCzek).
W przypadku, gdy czek niezupełny w chwili wystawienia, uzupełniony został niezgodnie z zawartym porozumieniem, nie można wobec posiadacza zasłaniać się zarzutem, że nie zastosowano się do tego porozumienia, chyba że posiadacz nabył czek w złej wierze albo przy nabyciu dopuścił się rażącego niedbalstwa.