Art. 919 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. kodeks cywilny (Dz. U. z 1964 r., Nr 16, poz. 93 z późn. zm.) ustanawia instytucję przyrzeczenia publicznego. Zgodnie z treścią powołanego przepisu, kto przez ogłoszenie publiczne przyrzekł nagrodę za wykonanie oznaczonej czynności, obowiązany jest przyrzeczenia dotrzymać. O publicznym ogłoszeniu można mówić wtedy, gdy oświadczenie przyrzekającego złożone zostaje w taki sposób, że może dotrzeć do nieokreślonej liczby nieoznaczonych osób.
Przez dokonanie takiego publicznego ogłoszenia, które stanowi jednostronną czynność prawną polegającą na złożeniu oświadczenia woli, po stronie przyrzekającego powstaje zobowiązanie. Jeżeli jego adresat wykona określoną w przyrzeczeniu publicznym czynność to dochodzi do powstania stosunku zobowiązaniowego (wykonawca czynności nie musi składać oświadczenia woli).
Po wykonaniu określonej w przyrzeczeniu publicznym czynności przyrzekający staje się dłużnikiem, a wykonawca czynności – wierzycielem. Publiczne ogłoszenie może co do zasady być odwołane. W myśl art. 919 § 2 k.c., jeżeli w przyrzeczeniu nie był oznaczony termin wykonania czynności ani nie było zastrzeżenia, że przyrzeczenie jest nieodwołalne, przyrzekający może je odwołać. Odwołanie powinno nastąpić przez ogłoszenie publiczne w taki sam sposób, w jaki było uczynione przyrzeczenie. Odwołanie jest bezskuteczne względem osoby, która wcześniej czynność wykonała.
Pewne problemy mogą pojawić się, jeżeli oznaczoną w przyrzeczeniu publicznym czynność wykonało kilka osób. W przypadku, gdy czynność tą wykonało kilka osób niezależnie od siebie, każdej z nich należy się nagroda w pełnej wysokości, chyba, że została przyrzeczona tylko jedna nagroda (art. 920 k.c.). Natomiast, jeżeli była przyrzeczona tylko jedna nagroda, otrzyma ją osoba, która pierwsza się zgłosi, a w razie jednoczesnego zgłoszenia się kilku osób – ta, która pierwsza czynność wykonała. Sytuacja prezentuje się odmiennie w razie, gdy czynność wykonało kilka osób wspólnie. W takim przypadku nagroda przysługuje wszystkim współwykonawcom, a w razie sporu sąd odpowiednio podzieli nagrodę (art. 920 § 3 k.c.). Przyrzekający w samym przyrzeczeniu publicznym może ustanowić własne zasady rozdzielania nagrody w przypadku wielości wykonawców lub współwykonawców.
W nieco odmienny sposób zostało określone przyrzeczenie nagrody za najlepsze dzieło lub najlepszą czynność.
W tym przypadku samo przyrzeczenie jest ważne tylko wtedy, gdy został oznaczony termin, w ciągu którego można ubiegać się o nagrodę (art. 921 § 1 k.c.). W związku z art. 919 § 2 k.c. ważne publiczne przyrzeczenie nagrody za najlepsze dzieło lub za najlepszą czynność jest nieodwołalne. Odmiennie od „zwykłego” przyrzeczenia publicznego prezentuje się także samo powstanie prawa do nagrody. W omawianym przypadku nie wystarczy tylko dokonać czynności. Wynika to z faktu, że ocena, czy i które dzieło lub czynność zasługuje na nagrodę, należy do przyrzekającego, chyba, że w przyrzeczeniu nagrody inaczej zastrzeżono (art. 921 § 2 k.c.).
Zgodnie z art. 921 § 3 k.c. przyrzekający nagrodę nabywa własność nagrodzonego dzieła tylko wtedy, gdy to zastrzegł w przyrzeczeniu. W wypadku takim nabycie własności następuje z chwilą wypłacenia nagrody. Przepis ten stosuje się również do nabycia praw autorskich albo praw wynalazczych. Warto zaznaczyć, iż nabywa on także majątkowe prawa autorskie lub wynalazcze. Prawa osobiste twórcy są natomiast niezbywalne i dlatego nie przechodzą w tym przypadku na przyrzekającego.