Przynależności w przeciwieństwie do części składowych rzeczy nie są tylko częściami rzeczy złożonej. W przeciwieństwie do nich posiadają również faktyczną i prawną samodzielność. Zgodnie z art. 51 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93 z późn. zm.) przynależnościami są rzeczy ruchome potrzebne do korzystania z innej rzeczy (rzeczy głównej) zgodnie z jej przeznaczeniem, jeżeli pozostają z nią w faktycznym związku odpowiadającym temu celowi.
Przynależności mają, więc na celu głównie ułatwienie korzystania z rzeczy głównej. Należy zaznaczyć, iż ze względu na ten cel są one gospodarczo podporządkowane tej rzeczy. Drugą z cech pozwalającą wyróżnić przynależności jest to, że ich gospodarczy związek z rzeczą główną jest faktyczny i trwały. Stosownie jednak do art. 51 § 3 k.c. przynależność nie traci tego charakteru przez przemijające pozbawienie jej faktycznego związku z rzeczą główną. Natomiast przynależność w przeciwieństwie do np. części składowej, może być rozdzielona od rzeczy głównej bez szkody dla tej rzeczy lub istotnej zmiany jej całości.
Ważną przesłanką pozwalającą na uznanie rzeczy za przynależność jest tożsamość podmiotowa właściciela rzeczy głównej oraz przynależności. Wynika to z art. 51 § 2 k.c., który stanowi, że nie może być przynależnością rzecz nie należąca do właściciela rzeczy głównej. Jednak należy pamiętać, iż przynależność może być odrębnym od rzeczy głównej przedmiotem własności.
Stosownie do art. 52 k.c. czynność prawna mająca za przedmiot rzecz główną odnosi skutek także względem przynależności, chyba, że co innego wynika z treści czynności albo z przepisów szczególnych. Zasadą jest więc to, iż przynależność podziela los prawny rzeczy głównej.
Jednak strony mogą wyłączyć przynależność z rozporządzenia mającego za przedmiot rzecz główną.
Należy pamiętać, iż sama przynależność może być także odrębnym przedmiotem obrotu, jednak wskutek zmiany właściciela traci ona status przynależności.