Zgodnie z art. 140 in fine ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. kodeks cywilny (Dz. U. z 1964 r., Nr 16, poz. 93 z późn. zm.) w granicach określonych przez ustawy i zasady współżycia społecznego właściciel może pobierać pożytki i inne dochody z rzeczy. Istnieją dwa rodzaje pożytków rzeczy. Pierwszym są pożytki naturalne, którymi są płody rzeczy i inne odłączone od niej części składowe, o ile według zasad prawidłowej gospodarki stanowią normalny z niej dochód (art. 53 § 1 k.c.).
Przykład pożytków naturalnych może stanowić wycięte drzewo, czy zebrane owoce.
Można wyróżnić pożytki naturalne pobrane (np. zebrane owoce) oraz pożytki, które mają być pobrane w przyszłości (np. dojrzewające dopiero owoce). pożytki, które mają być pobrane w przyszłości zgodnie z art. 155 k.c. mogą być przedmiotem umowy zobowiązującej do przeniesienia ich własności, jednak do przeniesienia prawa własności niezbędne jest przeniesienie ich posiadania.
Zgodnie z art. 53 § 2 k.c. pożytkami cywilnymi rzeczy są dochody, które rzecz przynosi na podstawie stosunku prawnego. Przykładowo pożytkiem cywilnym rzeczy będzie czynsz najmu lokalu.
Od pożytków rzeczy należy odróżnić pożytki prawa, którymi są dochody, jakie prawo to przynosi zgodnie ze swym społeczno-gospodarczym przeznaczeniem (art. 54 k.c.).
Kodeks cywilny określa komu powinny przypaść pożytki rzeczy. Zgodnie z art. 55 § 1 k.c. uprawnionemu do pobierania pożytków przypadają pożytki naturalne, które zostały odłączone od rzeczy w czasie trwania jego uprawnienia, a pożytki cywilne – w stosunku do czasu trwania tego uprawnienia. Uprawnienie do pobierania pożytków wynika z określonego prawa podmiotowego. Uprawnionym może być właściciel, dzierżawca, użytkownik, a nawet posiadacz w dobrej wierze. Natomiast art. 55 § 2 k.c. określa sytuację, w której uprawniony do pobierania pożytków poczynił nakłady w celu uzyskania pożytków, które przypadły innej osobie. W takim przypadku należy mu się od niej wynagrodzenie za te nakłady. Wynagrodzenie nie może przenosić wartości pożytków.