Prawo własności jest najszerszą przewidzianą w polskim ustawodawstwie formą korzystania z rzeczy. Jednak nie jest to prawo absolutne i podlega one także pewnym ograniczeniom.
Art. 140 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. kodeks cywilny (Dz.U. z 1964 r., Nr 16, poz. 93 z późn. zm.) stanowi, iż właściciel może w granicach określonych przez ustawy i zasady współżycia społecznego z wyłączeniem innych osób, korzystać z rzeczy zgodnie ze społeczno-gospodarczym przeznaczeniem swego prawa, w szczególności może pobierać pożytki i inne dochody z rzeczy oraz w tych samych granicach rzeczą tą rozporządzać. Na podstawie powołanego przepisu można więc wyróżnić trzy ograniczenia (bariery) prawa własności, są to:
- przepisy ustaw;
- zasady współżycia społecznego;
- społeczno – gospodarcze przeznaczenie prawa własności.
W pierwszej grupie ograniczeń prawa własności znajdują się ustawy ze wszystkich działów prawa, a więc także administracyjnego, czy karnego. Ustawowe ograniczenia prawa własności dotyczą wielu jego płaszczyzn najczęściej jednak dotyczą korzystania z rzeczy oraz rozporządzania nią. Już sam kodeks cywilny niesie pewne ograniczenia, które najczęściej dotyczą nieruchomości. Jako przykład można wskazać art. 144 k.c. zgodnie, z którym właściciel nieruchomości powinien przy wykonywaniu swego prawa powstrzymywać się od działań, które by zakłócały korzystanie z nieruchomości sąsiednich ponad przeciętną miarę, wynikającą ze społeczno-gospodarczego przeznaczenia nieruchomości i stosunków miejscowych.
Przykładowo można także wskazać na ograniczenie rozporządzania rzeczą wynikające z prawa pierwokupu (art. 596 – 602 k.c.) lub ograniczenia podziału gospodarstwa rolnego przy znoszeniu jego współwłasności (art. 213 – 215 k.c.). Ustawy szczególne również niosą za sobą wiele ograniczeń prawa własności. Można tutaj wskazać na ustawę z dnia 24 września 1992 r. o własności lokali (t.j Dz. U. z 1992 r., Nr 80, poz. 903 z późn. zm.).
Innym przykładem ustawy ograniczającej prawo własności jest ustawa z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. z 2003 r., Nr 80, poz. 717 z późn. zm.), która wiąże się przede wszystkim z prawem zabudowy nieruchomości i przeznaczenia ich na konkretne cele.
Drugie z ograniczeń prawa własności stanowią zasady współżycia społecznego. Ustawodawca posługuje się tutaj klauzulą generalną, która przez użycie pojęcia ogólnego podlegającego ocenie przez organ stosujący prawo stanowi pewien „zawór bezpieczeństwa”, który pozwala nadążać prawu za zmieniającymi się stosunkami społecznymi.
Ostatnim ograniczeniem prawa własności jest społeczno – gospodarcze przeznaczenie tego prawa. Jest to kolejna klauzula generalna, czyli pojęcie o znaczeniu ogólnym. Ograniczenie to stanowi przede wszystkim odwołanie do ekonomicznej funkcji prawa własności danego przedmiotu. Inne będzie więc społeczno – gospodarcze przeznaczenie terenu rekreacyjnego, a inne przemysłowego.