Cześć należy do najważniejszych dóbr osobistych. Jej znaczenie zostało podkreślone poprzez wymienienie tego dobra expressis verbis w art. 23 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93 z późn. zm.), a także poprzez zagwarantowanie jego ochrony w art. 47 Konstytucji Rzeczpospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r. (Dz. U. Nr 78, poz. 483 z późn. zm.) oraz w art. 212-216 ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r. Kodeks karny (Dz. U. Nr 88, poz. 553 z późn. zm.). Ponadto wielokrotnie Sąd Najwyższy w swoim orzecznictwie podkreślał istotne znaczenie czci ( np. wyrok SN z 29.10.1971, II CR 455/71). Zaliczenie omawianego dobra do najważniejszych dóbr osobistych wynika z faktu, iż stanowi ono wartość właściwą każdej jednostce ludzkiej, która obejmuje jej wszystkie dziedziny życia osobistego, zawodowego i społecznego.
Zwraca się uwagę na fakt, iż cześć jest wartością moralną, której istnienie jest przez każdego człowieka zauważane i którego poszanowania każdy może żądać od innych. Ze stwierdzenia tego wywodzi się w literaturze przedmiotu podział czci na cześć wewnętrzną oraz cześć zewnętrzną. Granice pomiędzy wskazanymi rodzajami czci nie są ostre.
Cześć wewnętrzna inaczej określana jest mianem godności osobistej. Jej naruszenie kwalifikowane jest jako popełnienie przestępstwa zniewagi. Część zewnętrzna to zasłużone dobre imię, dobra sława, wyobrażenie, jakie mają inni ludzie o drugim człowieku, o jego wartości. Jej naruszenie stanowi przestępstwo zniesławienia.
Cześć wewnętrzna – godność osobista
Cześć wewnętrzna bardzo często określana jest mianem godności osobistej. Jest to wyobrażenie jednostki o jej własnej wartości (wyrok SN z 15.06.2005, IV CK 805/04). Wyraża się ona w przeświadczeniu każdego człowieka o wartości jaką posiada, a także w domaganiu się poszanowania tej wartości przez innych ludzi. Podkreślić należy, iż zakres pojęcia „godność osobista” nie jest stały. Na odczuwanie tej godności mają wpływ przede wszystkim uwarunkowania kulturowe i historyczne. Jednak w największym stopniu na treść tego pojęcia wpływają indywidualne cechy każdego człowieka. Jego osobowość i charakter. Dlatego też w różny sposób w psychice każdej jednostki kształtowane jest poczucie własnej wartości.
Cześć zewnętrzna – dobre imię
Cześć zewnętrzna to zasłużone dobre imię, dobra sława, wyobrażenie, jakie mają inni ludzie o drugim człowieku, o jego wartości. Różni się ona od czci wewnętrznej przede wszystkim tym, że jej podstawą jest opinia o określonej osobie, która funkcjonuje w społeczeństwie, natomiast cześć wewnętrzna opiera się na własnym wyobrażeniu jednostki o swojej wartości.
Naruszenie godności osobistej
Naruszenie czci wewnętrznej może być dokonane przez popełnienie przestępstwa zniewagi, które jest uregulowane w art. 216 kodeksu karnego. Przestępstwo to polega na postawieniu komuś zarzutów w sposób ośmieszający, obelżywy, których skutek ogranicza się jedynie do przykrych przeżyć osoby znieważonej, natomiast jego konsekwencje nie rozciągają się na płaszczyznę społeczną.
Naruszenie czci zewnętrznej
Naruszenie dobrego imienia następuje przez popełnienie przestępstwa zniesławienia. Przestępstwo to uregulowane jest w art. 212 kodeksu karnego. Polega ono na pomówieniu innej osoby o takie cechy lub postępowanie, które może ją poniżyć w opinii publicznej albo narazić na utratę zaufania potrzebnego dla danego stanowiska, zawodu lub rodzaju działalności.