Nienormowany czas pracy
16.09.2012
Nienormowany
czas pracy reguluje ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (Dz. U. Nr 24, poz. 141 z późn. zm.). Zgodnie z zawartym w niej przepisem art. 128 § 1 czasem pracy jest czas, w którym pracownik pozostaje w dyspozycji pracodawcy w zakładzie pracy lub w innym miejscu wyznaczonym do wykonywania pracy. Jednakże w przypadkach uzasadnionych rodzajem pracy lub jej organizacją albo miejscem wykonywania pracy może być stosowany system zadaniowego czasu pracy. System ten inaczej nazywany jest nienormowanym czasem pracy.
Nienormowany
czas pracy jest elastycznym rodzajem czasu pracy. W przedmiotowym systemie
czas pracy pracownika określany jest wymiarem jego zadań.
Elementem zadaniowego czasu pracy jest wyznaczenie pracownikowi konkretnego zadania (zadań) do wykonania. Na ogół nie mają takiego charakteru obowiązki wynikające z zakresu czynności pracownika. Zasadniczo nie jest dopuszczalne w ramach zadaniowego czasu pracy wskazanie osiągnięcia określonego rezultatu ekonomicznego jako podstawy wymiaru czasu pracy (Wyrok SN z dnia 15 listopada 2006 r., I PK 117/06).
Należy jednakże pamiętać, iż w systemie tym także obowiązują normy czasu pracy wynikające z przepisu art. 129 k.p. W związku z tym
czas pracy nie może przekraczać 8 godzin na dobę i przeciętnie 40 godzin w przeciętnie pięciodniowym tygodniu pracy w przyjętym okresie rozliczeniowym nieprzekraczającym 4 miesięcy.
W razie zastosowania systemu zadaniowego czasu pracy (art. 140 k. p.) pracodawca powinien wykazać, że powierzył pracownikowi zadania możliwe do wykonania w czasie pracy wynikającym z ogólnie przyjętych norm czasu pracy (Wyrok SN z dnia 16 października 2009 r., I PK 89/09).
Przed wprowadzeniem nienormowanego czasu pracy pracodawca ma obowiązek porozumieć się z pracownikiem.
W oparciu o te porozumienie pracodawca ustala pracownikowi czas niezbędny do wykonania powierzonych mu zadań. Trzeba jednakże wyraźnie zaznaczyć, iż pracownik nie musi wyrazić zgody na czas zaproponowany przez pracodawcę. Ostateczna decyzja w tym względzie należy bowiem do pracodawcy. Nie może on jednak tego uczynić w sposób całkowicie dowolny. Ustalając czas niezbędny do wykonania przez pracownika powierzonych mu zadań pracodawca obowiązany jest brać pod uwagę wymiar czasu pracy wynikający z ogólnych norm czasu pracy. W związku z tym pracownik powinien być w stanie wykonać powierzone mu zadania w ciągu 8 godzin na dobę i przeciętnie 40 godzin w przeciętnie pięciodniowym tygodniu pracy w przyjętym okresie rozliczeniowym nieprzekraczającym czterech miesięcy.
Wynikające z art. 140 k. p. wymaganie „porozumienia” z pracownikiem nie oznacza uzgodnienia, lecz konsultację. Brak takiego porozumienia nie powoduje nieskuteczności ustanowienia zadaniowego systemu czasu pracy, ale w razie sporu rodzi po stronie pracodawcy obowiązek wykazania, że powierzone pracownikowi zadania były możliwe do wykonania w granicach norm czasu pracy określonych w art. 129 k. p. (Wyrok SN z dnia 5 lutego 2008 r., II PK 148/07).
Nienormowany
czas pracy powinien być wprowadzony w układzie zbiorowym pracy lub regulaminie pracy.
W przypadku jednakże, gdy pracodawca nie jest objęty układem zbiorowym racy i nie jest obowiązany do uchwalenia regulaminu pracy, zadaniowy
czas pracy powinien być wprowadzony w drodze obwieszczenia.
Nazwanie czasu pracy „zadaniowym” nie wyłącza stosowania przepisów o wynagrodzeniu za pracę w godzinach nadliczbowych (Wyrok SN z dnia 4 sierpnia 1999 r., I PKN 181/99).
Tagi: czas pracy, prawo pracy, kodeks pacy
Opinie naszych zadowolonych Klientów
