Interwencja główna a interwencja uboczna
06.12.2011
Interwencja główna oraz
interwencja uboczna uregulowane są w ustawie z dnia 17 listopada 1964 r. Kodeks postępowania cywilnego (Dz. U. z 1965 r., Nr 43, poz. 296 z późn. zm.).
Interwencja główna
Kto występuje z roszczeniem o rzecz lub prawo, o które sprawa toczy się pomiędzy innymi osobami, może aż do zamknięcia rozprawy w pierwszej instancji wytoczyć powództwo o tę rzecz lub prawo przeciwko obu stronom przed sąd, w którym toczy się sprawa (interwencja główna) (art. 75 k.p.c.).
Istotnym warunkiem interwencji głównej jest tożsamość przedmiotu sporu zarówno w postępowaniu toczącym się pomiędzy pierwotnymi stronami, jak i w postępowaniu toczącym się na skutek skargi interwencyjnej.
Interwencja główna nie jest dopuszczalna w procesie o ochronę naruszonego posiadania.
Na skutek wystąpienia z interwencją główną między stronami pozwanymi powstaje współuczestnictwo nienazwane.
Co do zasady proces pierwotny, jak i proces interwencyjny toczą się w sposób oddzielny oraz niezależny od siebie. Może nastąpić jednak zawieszenie pierwotnego procesu. Dzieje się tak wówczas, gdy wynik procesu interwencyjnego może wpłynąć na proces pierwotny. Ponadto sąd może także zgodnie z art. 219 k.p.c. zarządzić połączenie kilku oddzielnych spraw toczących się przed nim w celu ich łącznego rozpoznania lub także rozstrzygnięcia, jeżeli są one ze sobą w związku.
Interwencja uboczna
Kto ma interes prawny w tym, aby sprawa została rozstrzygnięta na korzyść jednej ze stron, może w każdym stanie sprawy aż do zamknięcia rozprawy w drugiej instancji przystąpić do tej strony (interwencja uboczna) (art. 76 k.p.c.).
W sprawie o prawa stanu uczestnikiem postępowania, a więc i interwenientem ubocznym może być tylko osoba bezpośrednio i osobiście zainteresowana w wyniku sprawy (Postanowienie SN z dnia 30 lipca 1968 r., II CZ 139/68).
Interwenient uboczny powinien zgłosić swoje wstąpienie do sprawy w piśmie, w którym poda, jaki ma interes prawny we wstąpieniu i do której ze stron przystępuje. Pismo to należy doręczyć obu stronom (art. 77 § 1 k.p.c.). Może on ze wstąpieniem do sprawy połączyć dokonanie innej czynności procesowej.
Na wydane z urzędu postanowienie niedopuszczające interwenienta ubocznego do udziału w sprawie po stronie powodowej nie przysługuje zażalenie (Uchwała SN z dnia 14 października 1992 r., III CZP 126/92).
Każdej ze stron przyznane zostało prawo do zgłoszenia opozycji przeciwko wstąpieniu interwenienta ubocznego, jednakże nie później niż przy rozpoczęciu najbliższej rozprawy (art. 78 § 1 k.p.c.). Sąd oddali opozycję po przeprowadzeniu co do niej rozprawy, jeżeli interwenient uprawdopodobni, że ma interes prawny we wstąpieniu do sprawy. Mimo wniesienia opozycji interwenient uboczny bierze udział w sprawie, dopóki orzeczenie uwzględniające opozycję nie stanie się prawomocne. W razie prawomocnego uwzględnienia opozycji czynności interwenienta ubocznego uważane będą za niebyłe.
Sąd ma obowiązek niedopuszczenia interwencji ubocznej również z urzędu, jeżeli brak interesu prawnego w sposób oczywisty wynika z samych twierdzeń zgłaszającego interwencję (art. 78 § 2 k.p.c.) (Postanowienie SN z dnia 8 czerwca 1967 r., I CZ 24/67).
Wyróżnia się interwencję samoistną i niesamoistną. Interwencja samoistna ma miejsce w przypadku, gdy z istoty spornego stosunku prawnego lub z przepisu ustawy wynika, że wyrok w sprawie ma odnieść bezpośredni skutek prawny w stosunkach między interwenientem a przeciwnikiem strony, do której interwenient przystąpił. Do stanowiska interwenienta w procesie stosuje się wówczas odpowiednio przepisy o współuczestnictwie jednolitym (art. 81 k.p.c.).
Odpowiednie stosowanie przepisów o współuczestnictwie jednolitym sprawia, że stanowisko procesowe interwenienta ubocznego samoistnego jest w zasadzie niezależne od woli strony, do której przystąpił, a więc jego czynności mogą być niezgodne z czynnościami strony (Postanowienie SN z dnia 21 maja 2009 r., I PK 10/09).
Natomiast interwencja niesamoistna ma miejsce we wszystkich innych przypadkach, w których zachodzi pośrednie oddziaływanie na sferę prawną interwenienta.
Interwenient uboczny jest uprawniony do wszelkich czynności procesowych dopuszczalnych według stanu sprawy. Nie mogą one jednak pozostawać w sprzeczności z czynnościami i oświadczeniami strony, do której przystąpił (art. 79 k.p.c.).
Zgodnie z art. 80 k.p.c. interwenientowi ubocznemu należy od chwili jego wstąpienia do sprawy doręczać, tak jak stronie, zawiadomienia o terminach i posiedzeniach sądowych, jak też orzeczenia sądu.
Interwenientowi ubocznemu nie przysługuje w stosunku do strony, do której przystąpił, prawo podniesienia zarzutu, że sprawa została rozstrzygnięta błędnie albo że strona ta prowadziła proces wadliwie, chyba że stan sprawy w chwili przystąpienia interwenienta uniemożliwił mu korzystanie ze środków obrony albo że strona umyślnie lub przez niedbalstwo nie skorzystała ze środków, które nie były interwenientowi znane (art. 82 k.p.c.).
Za zgodą stron interwenient uboczny może wejść na miejsce strony, do której przystąpił (art. 83 k.p.c.).
Tagi: interwencja główna, interwencja uboczna
Opinie naszych zadowolonych Klientów
