Zgodnie z treścią art. 840 Kodeksu postępowania cywilnego dłużnik może w drodze powództwa żądać pozbawienia tytułu wykonawczego wykonalności w całości lub części albo ograniczenia, jeżeli:

 

Ponadto zgodnie z art. 730 Kodeksu postępowania cywilnego w każdej sprawie cywilnej podlegającej rozpoznaniu przez sąd lub sąd polubowny można żądać udzielenia zabezpieczenia. We wniosku o zabezpieczenie roszczenia powódka zobowiązana jest do uprawdopodobnienia okoliczności uzasadniających wniosek.

 

Na postanowienie sądu pierwszej instancji w przedmiocie zabezpieczenia przysługuje zażalenie. Zażalenie wnosi się do sądu drugiej instancji za pośrednictwem sądu, który wydał postanowienie o zabezpieczeniu roszczenia w terminie 7 dni od jego doręczenia. W mojej ocenie zasadne jest wniesienie w niniejszej sprawie zażalenia na postanowienie sądu pierwszej instancji.

 

Co do zasady sprawę powinna Pani wygrać, ale warto zlecić jej prowadzenie osobie zajmującej się tego typu sprawami albo przynajmniej, aby sprawa była przez taką osobę pilotowana. Prawomocny nakaz zapłaty, jaki Pani uzyskała jest objęty powagą rzeczy osądzonej a powództwo z art. 840 Kodeksu postępowania cywilnego nie może zmierzać do ponownego rozpoznania sprawy.

 

W judykaturze oraz nauce prawa procesowego cywilnego ugruntowane jest stanowisko, że z chwilą uprawomocnienia się wyroku dochodzi do prekluzji materiału faktycznego sprawy, w której został on wydany. Oznacza to, że jeżeli określone okoliczności i oparte na nich zarzuty lub wypływające z nich wnioski istniały i dały się sformułować w chwili zamknięcia rozprawy, lecz strona skutecznie ich nie podniosła lub nie przytoczyła, w związku z czym nie zostały spożytkowane przez sąd przy wydawaniu wyroku, podlegają prekluzji, czyli - jak to określono w orzecznictwie - „wykluczającemu działaniu prawomocności” (por. np. uchwała składu siedmiu sędziów Sądu Najwyższego - zasada prawna - z dnia 23 października 1954 r. I CO. 41/54 OSN 1956/I poz. 3 oraz uchwały Sądu Najwyższego z dnia 21 lipca 2010 r. III CZP 47/2010 OSNC 2010/12 poz. 165 i z dnia 2 lutego 2011 r. III CZP 128/2010 OSNC 2011/10 poz. 108). Jednocześnie podniesiono, że prekluzyjny skutek prawomocności oraz powagi rzeczy osądzonej jest niezależny od tego, czy strona ponosi winę w zaniechaniu przytoczenia określonych okoliczności lub podniesienia właściwych zarzutów (por. uchwała Sądu Najwyższego z dnia 5 czerwca 1954 r. II CO. 26/54 OSN 1955/II poz. 30).