Zgodnie z Kodeksem cywilnym przez umowę najmu wynajmujący zobowiązuje się oddać najemcy rzecz do używania przez czas oznaczony lub nie oznaczony, a najemca zobowiązuje się płacić wynajmującemu umówiony czynsz.

 

 

Sposób wykonania zobowiązania nie może prowadzić do szykanowania wierzyciela, dlatego też art. 354§1 Kodeksu cywilnego nakazuje dłużnikowi, aby zastosował taki sposób wykonania, który będzie zgodny z zasadami współżycia społecznego. Ocena, jaki sposób wykonania odpowiada temu wymaganiu, zależy m.in. od okoliczności konkretnego wypadku. Do zasad współżycia społecznego ustawodawca odwołuje się też w art. 56 i 65 Kodeksu cywilnego. Zasady te służą kształtowaniu się samej treści stosunku zobowiązaniowego i tym samym, aczkolwiek pośrednio, także wpływają na sposób wykonania zobowiązania. W komentowanym artykule chodzi jednak o zasady inne niż ostatnio wskazane. Przyjmuje się, że wykonanie zobowiązania w sposób odpowiadający omawianym zasadom to wykonanie zgodne z powszechnym odczuciem społecznym. Ich przejawem jest obowiązek lojalności dłużnika. Dlatego też uchybienie temu obowiązkowi, prowadzące do naruszenia słusznego interesu wierzyciela, może stanowić podstawę roszczenia odszkodowawczego (art. 471; por. też uchwałę SN z 29 lipca 1977 r., III CZP 54/77, LexPolonica nr 296134, OSPiKA 1978, nr 5, poz. 81).

 

Zgodnie, więc z obowiązującymi przepisami prawa zobligowany jest Pan do regulowania czynszu w terminie wskazanym w umowie. Ewentualną prośbę o przesunięcie terminu płatności należy wnosić w przed dzień terminu płatności. Proszę jednak pamiętać, iż Najemca nie ma obowiązku udzielenia odpowiedzi na skierowane do niego pismo.

 

 

Pozwany nie daje powodu do wytoczenia sprawy, jeżeli jego postępowanie i postawa wobec roszczenia strony powodowej - oceniona zgodnie z doświadczeniem życiowym - usprawiedliwiają wniosek, że strona powodowa uzyskałaby zaspokojenie roszczenia bez wytoczenia powództwa (por. orz. SN z 25 maja 1936 r., C.III. 842/35, LexPolonica nr 354618, Zb.Orz. 1937, nr I, poz. 38, oraz z 18 kwietnia 1961 r., 4 CZ 23/61, LexPolonica nr 372093, OSPiKA 1962, nr 5, poz. 121 z notką K.P.).

 

W mojej ocenie Pana postawa wskazuje, iż wierzyciel nie ma powodu do kierowania sprawy na drogę postępowania sądowego i w takiej sytuacji sąd winien w całości kosztami postępowania obciążyć wierzyciela.