Każdy kandydat do przysposobienia dziecka musi posiadać świadectwo ukończenia szkolenia organizowanego przez ośrodek adopcyjny. Dotyczy to również osób wyrażających zamiar przysposobienia dziecka w ramach tzw. adopcji ze wskazaniem, o której mowa w art. 119 k.r.o., tj. za zgodą rodziców naturalnych dziecka. Żadna umowa zawarta z rodzicami dziecka o adopcję nie może zastąpić obowiązku odbycia szkolenia. Szkolenia nie muszą odbyć jedynie kandydaci do przysposobienia spokrewnieni albo spowinowaceni z dzieckiem lub sprawujący nad nim rodzinną pieczę zastępczą, a zatem członkowie rodzin zastępczych spokrewnionych, niezawodowych, zawodowych oraz prowadzący rodzinny dom dziecka. Dotyczy to tylko tych członków rodzinnej pieczy zastępczej, którzy wychowują dziecko. W przypadku pozostałych członków rodzinnej pieczy zastępczej konieczne będzie odbycie przez nich szkolenia dla rodziców adopcyjnych.

 

Natomiast wymogi co do wieku i innych predyspozycji osoby przysposabiającej zostały określone w Kodeksie rodzinny i opiekuńczym. Zgodnie z art. 1141 Przysposobić może osoba mająca pełną zdolność do czynności prawnych, jeżeli jej kwalifikacje osobiste uzasadniają przekonanie, że będzie należycie wywiązywała się z obowiązków przysposabiającego oraz posiada opinię kwalifikacyjną oraz świadectwo ukończenia szkolenia organizowanego przez ośrodek adopcyjny, o którym mowa w przepisach o wspieraniu rodziny i systemie pieczy zastępczej, chyba że obowiązek ten jej nie dotyczy. 

 

 

W kwestii różnicy wieku wypowiedział się Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 18 listopada 2003 roku w sprawie II CK 199/2002 w którym wyjaśnił, iż istota ograniczenia związanego z przesłanką odpowiedniej różnicy wieku i jego cel wiąże się z założeniem, iż przysposobienie powinno stworzyć dziecku przysposabianemu warunki najbardziej zbliżone do istniejących w rodzinach naturalnych. Jej znaczenia należy upatrywać także w stworzeniu warunków jak najlepszej komunikacji między rodzicem a dzieckiem nieutrudnionej różnicą pokoleniową oraz zapewnieniu perspektywy opieki nad przysposobionym na czas do jego usamodzielnienia się. Nie wymaga dowodzenia twierdzenie, że w rodzinach naturalnych różnica ta może wynosić zarówno kilkanaście lat, przy wczesnym bardzo rodzicielstwie, jak i kilkadziesiąt lat, w przypadku późnego ojcostwa. Z tego punktu widzenia różnica pięćdziesięciu lat między wiekiem przysposabiającego i przysposobionego nie może być więc uznana za nienormalną. Sam fakt jej wystąpienia, nie może wyłączać dojścia do skutku przysposobienia, jeżeli nie istnieją przy tym inne okoliczności, które z uwagi na dobro dziecka sprzeciwiałyby się jego orzeczeniu.

 

W mojej ocenie, więc Pani szanse na przysposobienie dziecka nie są przekreślone. Z pewnością Pani atutem będzie stabilny status materialny, nie bez znaczenia będzie również Pani stan zdrowia. Jak wskazał bowiem w jednym z wyroków Sąd Najwyższy nie można uznać za odpowiednią różnicę wieku 64 lat między 4-letnim dzieckiem a 68-letnim mężczyzną pragnącym je przysposobić, gdy poza tym mężczyzna ten dotknięty jest nieuleczalną chorobą (orzeczenie SN z 13 lutego 1980 r., III CRN 181/79, LexPolonica nr 303518, OSNCP 1980, nr 10, poz. 193).

 

Odnosząc się natomiast do pytania w sprawie sądu właściwego dla rozpoznania sprawy. To wskazuję, iż wniosek o przysposobienie należy wnieść do sądu rejonowego według miejsca zamieszkania przysposabiającego lub osoby mającej być przysposobioną (art. 585§2 kpc). 

 

Wniosek jest wolny od opłat sądowych (art. 95 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych, Dz. U. 2005 r. Nr 167 poz. 1398).