Zobowiązanie podatkowe wygasa w całości lub części wskutek zapłaty podatku, w tym również potrącenia oraz zaliczenia nadpłaty na poczet zaległości podatkowych lub bieżących zobowiązań podatkowych, zaniechania poboru podatku, a także umorzenia zaległości podatkowych, pobrania podatku przez płatnika lub inkasenta oraz przedawnienia.

 

 

Zgodnie z art. 67a Ordynacji podatkowej podatnik wnioskujący o umorzenie w całości lub w części zaległości podatkowej musi uzasadnić swój wniosek ważnym interesem podatnika lub interesem publicznym. Przesłanki umorzenia zostały zatem sformułowane poprzez odwołanie się do klauzul generalnych, odsyłających do ocen pozaprawnych, umożliwiających odwołanie się do wartości wspólnych dla całego społeczeństwa (klauzula interesu publicznego) oraz uwzględnienie w każdym przypadku indywidualnej sytuacji konkretnego podatnika, ubiegającego się o umorzenie zaległości podatkowej (klauzula ważnego interesu podatnika). Podzielić należy pogląd, wyrażony przez Wojewódzki Sąd Administracyjny, iż przepis ten przewiduje jedynie pozytywne przesłanki, jakie muszą być spełnione, aby można było rozważyć uwzględnienie wniosku podatnika. Nie przewiduje zaś przesłanek negatywnych, spełnienie których wyklucza umorzenie zaległości podatkowej. Jeżeli zatem umorzenie zaległości podatkowej może przyczynić się do realizacji jednej z powszechnie respektowanych wartości (np. pomocy rodzinom wychowującym niepełnosprawne dzieci), nie ma potrzeby oceny, czy nie narusza ono innych zasad. W postępowaniu w przedmiocie umorzenia zaległości podatkowej organ podatkowy winien bowiem w pierwszej kolejności ustalić, czy zachodzi jedna z przesłanek, uzasadniających umorzenie zaległości podatkowej. Brak wystąpienia którejkolwiek z przesłanek pozytywnych uzasadnia odmowę umorzenia zaległości podatkowej. Stwierdzenie, iż choć jedna z nich zachodzi, również daje organowi prawo wyboru konsekwencji prawnych. Nawet więc w przypadku zajścia jednej z przesłanek, od których mowa w art. 67a § 1 Ordynacji podatkowej, organ podatkowy może, w ramach przysługującego mu uznania administracyjnego, odmówić uwzględnienia wniosku. Uznanie takie nie może jednak być dowolne, winno być w sposób logiczny i przekonywujący uzasadnione. Dopiero na tym etapie organ może uwzględnić ewentualne okoliczności (w tym przyczynienie się podatnika do powstania zaległości podatkowej), które w jego ocenie, mimo spełnienia ustawowych przesłanek, przesądzają o odmowie umorzenia zaległości podatkowej (rozważyć, czy respektowanie jednej z powszechnie akceptowanych wartości nie jest możliwe z uwagi na naruszenie innej z nich w sposób, który nie może być zaakceptowany. 

 

W orzecznictwie wskazano, iż instytucja umorzenia należności podatkowych nie może służyć przerzucaniu na Skarb Państwa ryzyka prowadzenia działalności gospodarczej. Nie do przyjęcia jest też sytuacja, w której podatnik daje priorytet swoim zobowiązaniom cywilnoprawnym, przez zobowiązaniami publicznoprawnymi. Mając na uwadze powyższe w mojej ocenie powinien się Pan liczyć z odmową umorzenia podatku gdyż w pierwszej kolejności powinien Pan zabezpieczyć środki na zobowiązania podatkowe a dopiero później remontować nieruchomość o ile remont ten nie był np. spowodowany koniecznością przystosowania nieruchomości dla osoby niepełnosprawnej, etc.

 

Przepisy Ordynacji podatkowej nie określają szczególnych wymogów co do formy, w której wniosek o umorzenie może zostać złożony, dlatego też należy w tym zakresie stosować ogólne zasady, określone w art. 168 Ordynacji podatkowej. Zgodnie z tym przepisem żądania i podania podatników mogą być wnoszone na piśmie, telegraficznie lub za pomocą dalekopisu, telefaksu, poczty elektronicznej, a także ustnie do protokołu, z tym że żądanie powinno zawierać co najmniej treść żądania, wskazanie osoby, od której pochodzi, oraz jej adresu. Na podstawie złożonego wniosku organ podatkowy rozpocznie postępowanie mające na celu ustalenie czy istnieją przesłanki do umorzenia należności podatkowej w Pana sprawie.