Odpoczynek kierowcy zawodowego
03.04.2013
Czas pracy kierowców zatrudnionych na podstawie stosunku pracy został uregulowany od dnia 1 maja 2004 r. przepisami ustawy z dnia 16 kwietnia 2004 r. o czasie pracy kierowców. Wprowadzenie tej ustawy było następstwem przystąpieniem Polski do struktur Unii Europejskiej, a w następstwie tego koniecznością wdrożenia postanowień dyrektywy 2002/15/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 11 marca 2002 r. w sprawie organizacji czasu pracy osób wykonujących czynności w trasie w zakresie transportu drogowego (O. JL. 080, 23/03/2002 P. 0035-0039) i wyłączenia z przepisów ustawy postanowień wynikających z rozporządzenia nr 3820/85/EWG z dnia 20 grudnia 1985 r. w sprawie ujednolicenia niektórych ustaw socjalnych odnoszących się do transportu drogowego.
Zgodnie z art. 14 Ustawy o czasie pracy kierowców w każdej dobie kierowcy przysługuje prawo do co najmniej 11 godzin nieprzerwanego odpoczynku. Wymiar przysługującego odpoczynku dobowego wynosi co najmniej 11 godzin, przy czym okres ten musi być nieprzerwany.
odpoczynek dobowy rozpoczyna się w momencie opuszczenia stanowiska pracy, po zakończeniu danej dniówki, bądź też później, o ile pracownik wykonuje pracę w godzinach nadliczbowych lub też pełni dyżur. Ponieważ pracownikowi należy udzielić co najmniej 11 godzin nieprzerwanego odpoczynku,
czas pracy w jednej dobie pracowniczej łącznie z godzinami nadliczbowymi nie może przekraczać 13 godzin. Ustawa nie przewiduje możliwości skracania odpoczynku.
Dopuszczalne jest natomiast skracanie odpoczynku kierowcy wykonującemu przewozy podlegające rozporządzeniu (WE) 561/2006 i Umowy AETR. Zgodnie z art. 8 ust. 4 rozporządzenia (WE) 561/2006 istnieje możliwość skrócenia odpoczynku dziennego do dziewięciu godzin na dobę trzy razy w tygodniu. Podobne rozwiązanie przyjmuje Umowa AETR, jednak o ile przepisy rozporządzenia nie przewidują obowiązku rekompensaty skróconego okresu odpoczynku to Umowa AETR stanowi, iż w razie skorzystania przez kierowcę skróconego odpoczynku przed upływem następnego tygodnia należy mu w zamian udzielić równoważnego okresu odpoczynku.
Natomiast kierowcom wykonującym przewozy uregulowane przepisami rozporządzenia nr 561/2006 lub Umowy AETR prawo do odpoczynku przysługuje nie w dobie pracowniczej lecz w dwudziestoczterogodzinnym okresie. Tacy kierowcy muszą wykorzystać kolejny dzienny okres odpoczynku w każdym dwudziestoczterogodzinnym okresie po upływie poprzedniego dziennego okresu odpoczynku lub tygodniowego okresu odpoczynku. Jeśli część dziennego odpoczynku zawarta w dwudziestoczterogodzinnym okresie wynosi co najmniej dziewięć godzin, ale mniej niż jedenaście godzin, to wówczas ten dzienny okres odpoczynku uznaje się za skrócony dzienny okres odpoczynku.
Na potrzeby rozporządzenia 561/2006 za dzienny okres odpoczynku uznaje się dzienny okres, w którym kierowca może swobodnie dysponować swoim czasem. Obejmuje on zarówno regularny dzienny okres odpoczynku, jak i skrócony dzienny okres odpoczynku.
Co do zasady to pracodawca podejmuje decyzję o skróceniu czasu odpoczynku w ramach wskazanych w Ustawie, jako organ odpowiedzialny za organizację pracy kierowcy.
Tagi: odpoczynek, czas pracy
Opinie naszych zadowolonych Klientów
