Władztwo planistyczne
25.03.2013
Zagadnienia związane z zasadami kształtowania polityki przestrzennej przez jednostki samorządu terytorialnego i organy administracji rządowej zostały uregulowane w Ustawie z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.
Zgodnie z art. 6 Ustawy ustalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego kształtują, wraz z innymi przepisami, sposób wykonywania prawa własności nieruchomości. Każdy ma prawo, w granicach określonych ustawą, do zagospodarowania terenu, do którego ma tytuł prawny, zgodnie z warunkami ustalonymi w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego albo decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, jeżeli nie narusza to chronionego prawem interesu publicznego oraz osób trzecich oraz ochrony własnego interesu prawnego przy zagospodarowaniu terenów należących do innych osób lub jednostek organizacyjnych.
Wobec ustawowego obowiązku uwzględniania w planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym prawa własności, przy kształtowaniu ustaleniami planu miejscowego sposobu wykonywania prawa własności należy pamiętać o zasadach konstytucyjnych, z których wynika, że Rzeczpospolita Polska jest demokratycznym państwem prawnym, urzeczywistniającym zasady sprawiedliwości społecznej (art. 2 Konstytucji) i że organy władzy publicznej działają na podstawie i w granicach prawa (art. 7 Konstytucji), a także że społeczna gospodarka rynkowa jest oparta na wolności działalności gospodarczej, własności prywatnej oraz solidarności, dialogu i współpracy partnerów społecznych (art. 20 Konstytucji).
Prawo własności znajduje się pod szczególną ochroną Konstytucji RP, projekt planu miejscowego stanowi niewątpliwą ingerencję w prawo własności, jednakże ingerencja ta, z woli ustawodawcy, jest dopuszczalna i zgodna z prawem. Zarówno bowiem art. 3 Ustawy o zagospodarowaniu przestrzennym jak i art. 140 Kodeksu cywilnego określają granice, w których następuje korzystanie z prawa własności. Granice te określają ustawy i zasady współżycia społecznego.
Jak słusznie wskazał Naczelny Sąd Administracyjny w sprawie II OSK 1191/2007 ustawą upoważniającą do podejmowania miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego jest przywołana ustawa o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Przepisy tej ustawy dość szeroko określają granice w jakich gmina może podejmować władne rozstrzygnięcia w sferze planowania przestrzennego. Ustawa czyni miejscowy
plan zagospodarowania przestrzennego instrumentem przyznanych jej uprawnień zwanych władztwem planistycznym. Władztwo to obejmuje kształtowanie i prowadzenie polityki przestrzennej na terenie gminy, w tym uchwalanie m.in. miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego. Oczywiście władztwo to nie jest i nie może być traktowane jako niczym nieograniczona ingerencja gminy w prawa właścicielskie. Ingerencja ta może się dokonywać wyłącznie na zasadzie poszanowania porządku prawnego i nie może prowadzić do nadużycia przysługujących gminie uprawnień.
Ingerencja w sferę prawa własności musi pozostawać w racjonalnej i odpowiedniej proporcji do wskazanych celów, dla osiągnięcia których ustanawia się określone ograniczenia, przy czym ograniczenia te winny być dokonane wyłącznie w formie przepisów ustawowych. Skoro, więc inwestycja drogowa została już zrealizowana w mojej ocenie nieracjonalne jest tworzenie w planie rezerwy na już zrealizowaną inwestycje.
Tagi: plan
Opinie naszych zadowolonych Klientów
