Z pewnością niniejsza sprawa dla polskich organów ścigania nie będzie prosta. Film pornograficzny umieszczony jest na zagranicznych serwerach, co będzie wymagało współpracy polskich organów z zagranicznymi w celu ustalenia numerów IP z jakich zamieszczono film w sieci. Proszę również rozważyć czy osoba nagrana to faktycznie Pani czy też osoba podobna, proszę zwrócić uwagę, iż żadna z nagranych osób nie rozmawia w języku polskim – co oczywiście nie wyklucza możliwości podłożenia głosów po nagraniu filmu.

 

W pierwszej kolejności powinna Pani złożyć zawiadomienia o popełnieniu przestępstwa – najlepiej w formie pisemnej wysłać je do najbliższej prokuratury w Pani miejsce zamieszkania. Spośród źródeł informacji mogących stanowić podstawę wszczęcia śledztwa wyeksponowane zostało zawiadomienie o przestępstwie. Zawiadomienie to może pochodzić od osoby lub instytucji państwowej, samorządowej lub społecznej, przy czym podmioty te mogą być pokrzywdzonymi bądź nie mieć tego statusu. Kodeks postępowania karnego przewiduje społeczny i prawny obowiązek zawiadomienia o przestępstwie. Społeczny obowiązek ciąży na każdej osobie fizycznej i dotyczy jedynie popełnienia przestępstwa ściganego z urzędu. Jeżeli w związku z tą czynnością zachodzi uzasadniona obawa użycia przemocy lub groźby bezprawnej wobec zawiadamiającego lub osoby najbliższej, wówczas może on zastrzec dane dotyczące miejsca zamieszkania do wyłącznej wiadomości prokuratora lub sądu. Pisma procesowe doręcza się wówczas do instytucji, w której zawiadamiający jest zatrudniony, lub pod inny wskazany przez niego adres (art. 191 § 3). Niewykonanie tego obowiązku nie powoduje konsekwencji prawnokarnych, lecz podlega jedynie ocenie w sferze moralnej.

 

Zgodnie z art. 305 Kodeksu karnego niezwłocznie po otrzymaniu zawiadomienia o przestępstwie organ powołany do prowadzenia postępowania przygotowawczego obowiązany jest wydać postanowienie o wszczęciu bądź o odmowie wszczęcia śledztwa.

 

W mojej ocenie w niniejszej sprawie możemy mieć do czynienia w szczególności z popełnieniem przestępstwa z art. 191a Kodeksu karnego. Zgodnie z powołanym przepisem, kto utrwala wizerunek nagiej osoby lub osoby w trakcie czynności seksualnej, używając w tym celu wobec niej przemocy, groźby bezprawnej lub podstępu, albo wizerunek nagiej osoby lub osoby w trakcie czynności seksualnej bez jej zgody rozpowszechnia, podlega karze pozbawienia wolności od 3 miesięcy do lat 5.

 

 

Utrwalenie wizerunku nagiej osoby może nastąpić za pomocą dowolnej techniki pozwalającej na konfrontację z tym wizerunkiem w przyszłości, także wtedy, gdy do konfrontacji takiej niezbędny będzie określony sprzęt techniczny. W grę może wchodzić tu zarówno zdjęcie fotograficzne, rycina, obraz, jak i nagranie na taśmie filmowej lub za pośrednictwem nośnika elektronicznego (kaseta wideo, płyta wideo itp.). Utrwalenie to musi jednak dotyczyć osoby istniejącej w realnym świecie i pozwalać na jej identyfikację. Nie obejmuje to więc wygenerowanych elektronicznie fantomów.

 

W rozumieniu niniejszego przepisu (zwłaszcza w kontekście jego indywidualnego przedmiotu ochrony) z wizerunkiem nagiej osoby będziemy mieli do czynienia wówczas, gdy można na nim będzie wyraźnie wyróżnić części płciowe, nawet gdyby nie były one specjalnie eksponowane. Tak więc decyduje tu nie tyle rozległość tej nagości, ile jej seksualna „topografia” i jej kontekst.

 

Rozpowszechnianie bez zgody oznacza zarówno działanie mimo wyrażonego sprzeciwu ofiary, jak i w braku jej wyraźnej zgody na takie rozpowszechnianie, która wynikałaby albo z oświadczenia woli, albo przynajmniej z czynności konkludentnych i ich kontekstu.