Rozpoznanie choroby zawodowej u pracownika, odpowiedzialność pracodawcy
24.03.2014
W świetle przepisów prawa „chorobą zawodową” jest choroba wymieniona w wykazie tych chorób, jeżeli w wyniku oceny warunków pracy można stwierdzić bezspornie lub przynajmniej z wysokim prawdopodobieństwem, że została ona spowodowana działaniem szkodliwych dla zdrowia czynników występujących w środowisku pracy albo w związku ze sposobem wykonywania pracy - łącznie te czynniki i sposób wykonywania pracy określa się mianem „narażenia zawodowego”. Aktualny wykaz chorób zawodowych zawiera Rozporządzenie Rady Ministrów z 30 czerwca 2009 r. (Dz. U. Nr 105, poz. 869).
Warto wiedzieć, że o tym, czy schorzenie ma charakter choroby zawodowej, decyduje nie tylko zamieszczenie go w wykazie chorób zawodowych, lecz również istnienie związku przyczynowego pomiędzy chorobą a warunkami pracy. W przypadku pozytywnego ustalenia, że stwierdzona choroba jest wymieniona w wykazie chorób zawodowych i praca była wykonywana w warunkach narażających na jej powstanie, istnieje domniemanie związku przyczynowego między chorobą zawodową a warunkami narażającymi na jej powstanie (wyrok Sądu Najwyższego z 3 lutego 1999 r., III RN 110/98, OSNP 1999/22/709).
Potencjalnym ryzykiem związanym z rozpoznaniem u pracownika choroby zawodowej jest możliwość dochodzenia od pracodawcy roszczeń opartych na przepisach Kodeksu cywilnego. Jest to tzw. uzupełniająca odpowiedzialność pracodawcy za szkodę spowodowaną chorobą zawodową, jej celem jest bowiem naprawienie szkody, jaką poniósł pracownik w zakresie, w jakim nie wyrównały jej otrzymane przez pracownika świadczenia z ubezpieczenia społecznego.
Powyższe potwierdza wyrok Sądu Najwyższego z 11 stycznia 2000 r., w myśl którego w 1990 roku przywrócono możliwość dochodzenia cywilnoprawnych roszczeń z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych, w tym również możliwość uzyskania zadośćuczynienia przewidzianego w art. 445 par. 1 k.p., niezależnie od jednorazowego odszkodowania przysługującego na podstawie ustawy o świadczeniach z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych (II UKN 258/99, LEX nr 151534).
Roszczenia wynikające z czynów niedozwolonych ulegają przedawnieniu, jeżeli mają charakter majątkowy, jednakże do kategorii roszczeń majątkowych należy zaliczyć także roszczenia o zapłatę zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę (art. 445 i 448 k.c.). Do przedawnienia roszczeń osoby poszkodowanej z tytułu czynów niedozwolonych, jakich padła ona ofiarą, stosuje się ogólne zasady księgi pierwszej kodeksu cywilnego. Zgodnie z art. 118 Kodeksu cywilnego jeżeli przepis szczególny nie stanowi inaczej, termin przedawnienia wynosi lat dziesięć, a dla roszczeń o świadczenia okresowe oraz roszczeń związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej - trzy lata.
W mojej ocenie w niniejszej sprawie po dwudziestu latach z jednaj strony pracownicy będzie niezmiernie trudno udowodnić związek przyczynowy pomiędzy pracą w Pana zakładzie a powstaniem choroby, z drugiej strony ewentualna odpowiedzialność Pana zakładu nie wchodzi w grę w przypadku podniesienia zarzutu przedawnienia.
Tagi: choroba zawodowa
Opinie naszych zadowolonych Klientów