Zgodnie z art. 133 Kodeksu rodzinnego rodzice obowiązani są do świadczeń alimentacyjnych względem dziecka, które nie jest jeszcze w stanie utrzymać się samodzielnie, chyba że dochody z majątku dziecka wystarczają na pokrycie kosztów jego utrzymania i wychowania.

 

Zakres świadczeń alimentacyjnych zależy od usprawiedliwionych potrzeb uprawnionego oraz od zarobkowych i majątkowych możliwości zobowiązanego. Wykonanie obowiązku alimentacyjnego względem dziecka, które nie jest jeszcze w stanie utrzymać się samodzielnie albo wobec osoby niepełnosprawnej może polegać w całości lub w części na osobistych staraniach o utrzymanie lub o wychowanie uprawnionego; w takim wypadku świadczenie alimentacyjne pozostałych zobowiązanych polega na pokrywaniu w całości lub w części kosztów utrzymania lub wychowania uprawnionego.

 

Obowiązek alimentacyjny rodziców wobec dziecka mieści się w katalogu obowiązków troszczenia się o fizyczny i duchowy rozwój dziecka nałożonych przez ustawodawcę w art. 96 . Czas trwania tego obowiązku nie jest ograniczony terminem i nie pozostaje też w zależności od osiągnięcia przez uprawnionego określonego stopnia wykształcenia. Jedyną okolicznością, od której zależy trwanie bądź ustanie obowiązku, jest to, czy dziecko może się utrzymać samodzielnie, przy czym doświadczenie życiowe uczy, że nie można tego oczekiwać od dziecka małoletniego. dziecko, które osiągnęło nie tylko pełnoletność, ale zdobyło także wykształcenie umożliwiające podjęcie pracy zawodowej, pozwalającej na samodzielne utrzymanie, nie traci uprawnień do alimentów, jeżeli np. chce kontynuować naukę i zamiar ten znajduje usprawiedliwienie w dotychczas osiąganych wynikach w nauce. Jak wyjaśnił Sąd Najwyższy w wyroku z 14 listopada 1997 r. ( III CKN 257/97 , LexPolonica nr 327729, OSNC 1998, nr 4, poz. 70): „Przy orzekaniu o obowiązku alimentacyjnym rodziców wobec dzieci, które osiągnęły pełnoletność, brać należy także pod uwagę, czy wykazują one chęć dalszej nauki oraz czy ich osobiste zdolności i cechy charakteru pozwalają na rzeczywiste kontynuowanie przez nie nauki”

 

Jeżeli dzieci wychowują się w rodzinie małżonków, zaspokajanie ich potrzeb odbywa się w ramach obowiązku ustanowionego w art. 27 . Powstaje wówczas zagadnienie wzajemnej relacji między art. 27 a 133. Zaspokajanie potrzeb dzieci jako członków rodziny i alimentacja tych dzieci w rozumieniu każdego z tych przepisów - to, w istocie, obowiązki przedmiotowo tożsame. W jednym i drugim wypadku chodzi nie tylko o zaspokojenie indywidualnych potrzeb uprawnionych (wyżywienie, ubranie, środki higieny osobistej, wychowanie, wykształcenie, wypoczynek, ochrona zdrowia), ale także zapewnienie dostępu do mienia i urządzeń służących zaspokajaniu zbiorowych potrzeb członków rodziny (mieszkanie, energia elektryczna, samochód). Na tym tle powstała kontrowersja, co do sposobu dochodzenia świadczeń. Chodzi mianowicie o to, czy roszczenia oparte na art. 27 i 133 § 1 wzajemnie się wykluczają, czy też ze sobą konkurują. Pogląd, w myśl którego z roszczeniem opartym na przepisach działu III można wystąpić dopiero wówczas, gdy zawiedzie sposób zaspokojenia potrzeb określony w art. 27 (w tym kierunku wypowiedzieli się J. Gwiazdomorski, „Alimentacyjny” obowiązek między małżonkami , s. 84-85; T. Smyczyński, Obowiązek alimentacyjny rodziców względem dziecka a polityka socjalna państwa , s. 89-91), nie zyskał uznania praktyki. Wyrazem tego jest m.in. teza I uchwały Sądu Najwyższego z 16 grudnia 1987 r. w sprawach alimentacyjnych: „Małżonek może dochodzić zaspokojenia potrzeb na zasadzie art. 27 k.r.o. zarówno wtedy, gdy rodzinę tworzą małżonkowie i dzieci będące na ich utrzymaniu, jak i wtedy, gdy rodzina dzieci takich nie ma” . 

 

 

Reasumując nie ma prawnych przeciwwskazań aby przed uzyskaniem rozwodu wystąpiła Pani jako przedstawiciel ustawowy dziecka o alimenty na dziecko. Pamiętając jedynie, iż jeżeli wystąpi Pani również z pozwem o rozwód to sprawa o alimenty winna zostać przekazana do sądu rozpatrującego sprawę rozwodową i rozpoznana w tym postępowaniu.