Zgodnie z art. 117 Kodeksu cywilnego z zastrzeżeniem wyjątków w ustawie przewidzianych, roszczenia majątkowe ulegają przedawnieniu. Po upływie terminu przedawnienia ten, przeciwko komu przysługuje roszczenie, może uchylić się od jego zaspokojenia, chyba że zrzeka się korzystania z zarzutu przedawnienia. Jednakże zrzeczenie się zarzutu przedawnienia przed upływem terminu jest nieważne.

 

Roszczenie stwierdzone prawomocnym orzeczeniem sądu lub innego organu powołanego do rozpoznawania spraw danego rodzaju albo orzeczeniem sądu polubownego, jak również roszczenie stwierdzone ugodą zawartą przed sądem albo przed sądem polubownym albo ugodą zawartą przed mediatorem i zatwierdzoną przez sąd, przedawnia się z upływem lat dziesięciu, chociażby termin przedawnienia roszczeń tego rodzaju był krótszy. Jeżeli stwierdzone w ten sposób roszczenie obejmuje świadczenia okresowe, roszczenie o świadczenia okresowe należne w przyszłości ulega przedawnieniu trzyletniemu.

 

Z reguły skutek upływu terminu przedawniania określa się jako utratę zaskarżalności roszczenia, czyli utratę możliwości dochodzenia go na drodze sądowej. Przez pryzmat art. 125 Kodeksu cywilnego należy tę utratę zaskarżalności rozumieć szerzej - chodzi tu bowiem o utratę możliwości korzystania przez wierzyciela z pomocy przymusu państwowego nie tylko dla dochodzenia roszczenia, lecz także dla jego wyegzekwowania. Skutkiem upływu terminu wskazanego w art. 125 Kodeksu cywilnego, będzie utrata możliwości egzekucji roszczenia zasądzonego prawomocnym orzeczeniem lub objętego ugodą sądową.

 

Zgodnie z art. 840 § 1 pkt 2 kpc „Dłużnik może w drodze powództwa żądać pozbawienia tytułu wykonawczego wykonalności w całości lub części albo ograniczenia, jeżeli po powstaniu tytułu egzekucyjnego nastąpiło zdarzenie, wskutek którego zobowiązanie wygasło albo nie może być egzekwowane; gdy tytułem jest orzeczenie sądowe, dłużnik może powództwo oprzeć także na zdarzeniach, które nastąpiły po zamknięciu rozprawy, a także zarzucie spełnienia świadczenia, jeżeli zarzut ten nie był przedmiotem rozpoznania w sprawie. Problematyka związana z powództwem przeciwegzekucyjnym uregulowana jest w art. 840 i następnych kodeksu postępowania cywilnego. Zgodnie z tymi przepisami powództwo przeciwegzekucyjne musi spełniać wymagania przewidziane dla pozwu i należy wytoczyć je przed sądem, w którego okręgu prowadzona jest egzekucja. Podkreślić należy, że powództwo przeciwegzekucyjne powinno zawierać wszystkie zarzuty uzasadniające sformułowane w nim żądanie pod rygorem ich utraty. W praktyce więc jeśli wierzyciel może rozpocząć egzekucję z majątku dłużnika, a dłużnik będzie musiał podjąć starania w sądzie, żeby egzekucję przerwać.

 

Niestety z opisu sytuacji wynika, iż w niniejszej sprawie nie doszło do przedawnienia roszczenia dochodzonego przez Wierzyciela a wytoczenie powództwa przeciwegzekucyjnego narazi Panią na dodatkowe koszty.

 

Natomiast w mojej ocenie wyjaśnienia wymaga wydanie wyroku w 2007 roku i doręczenie go podczas Pani nieobecności. Jeżeli w tym czasie nie mieszkała Pani w Polsce a poza granicami kraju to istnieje możliwość wniesienia nawet w chwili obecnej sprzeciwu od nakazu zapłaty.

 

Skoro nigdy nie doręczono stronie nakazu zapłaty w sposób wskazany w kodeksie postępowania cywilnego to nie zaczął biec termin do jego wniesienia sprzeciwu od nakazu zapłaty. Jak wskazał Sąd Najwyższy w sprawie II CKN 824/97 nie można uczestnikowi postępowania przypisać winy w niezachowaniu danego terminu procesowego w razie nieprawidłowego doręczenia mu pisma sądowego mającego wpływ na zachowanie tego terminu.