Alimenty od ojca mieszkającego za granicą
21.09.2012
Poruszone przez Panią zagadnienie zostało uregulowane w Ustawie z dnia 4 lutego 2011 roku Prawo prywatne międzynarodowe. Ustawa Prawo prywatne międzynarodowe reguluje właściwość prawa dla stosunków z zakresu prawa prywatnego związanych z więcej niż jednym państwem.
Zgodnie z Ustawą prawo właściwe dla zobowiązań alimentacyjnych określa rozporządzenie Rady (WE) nr 4/2009 z dnia 18 grudnia 2008 r. w sprawie jurysdykcji, prawa właściwego, uznawania i wykonywania orzeczeń oraz współpracy w zakresie zobowiązań alimentacyjnych (Dz. Urz. UE L 7 z 10.01.2009, str. 1).
Zgodnie z decyzją Rady z 30.11.2009 r. (Dz.Urz. L Nr 331 z 16.12.2009, s. 17 i n.) do określania prawa właściwego dla zobowiązań alimentacyjnych należy stosować postanowienia Protokołu haskiego z 23.11.2007 r. (2009/941/WE; dalej jako: Protokół). W ten sposób uzupełniono obowiązujące w tym zakresie w prawie unijnym postanowienia rozporządzenia Rady (WE) Nr 4/2009 z 18.12.2008 r. w sprawie jurysdykcji, prawa właściwego, uznawania i wykonywania orzeczeń oraz współpracy w zakresie zobowiązań alimentacyjnych (Dz.Urz. L Nr 7 z 10.1.2009 r., s. 1).
Zgodnie z art. 1 Protokół określa prawo właściwe dla zobowiązań alimentacyjnych wynikających ze stosunków rodzinnych, pokrewieństwa, małżeństwa lub powinowactwa, w tym zobowiązań alimentacyjnych wobec dziecka niezależnie od stanu cywilnego rodziców. Orzeczenia wydane przy zastosowaniu Protokołu nie mają wpływu na istnienie jakiegokolwiek ze ww. stosunków. Zasadą jest że zobowiązania alimentacyjne podlegają prawu państwa, w którym wierzyciel ma miejsce zwykłego pobytu (art. 3 Protokołu). W przypadku zmiany miejsca zwykłego pobytu wierzyciela stosuje się prawo państwa, w którym wierzyciel ma nowe miejsce zwykłego pobytu, od momentu, w którym nastąpiła ta zmiana.
Postanowienia Protokołu przewidują również szczególną właściwość prawa uprzywilejowująca niektórych wierzycieli. Mają one zastosowanie w przypadku zobowiązań alimentacyjnych:
-
rodziców na rzecz ich dzieci;
-
osób innych niż rodzice na rzecz osób, które nie ukończyły 21 lat (z wyłączeniem zobowiązań wynikających ze stosunków, o których mowa w art. 5 Protokołu); oraz
-
dzieci na rzecz ich rodziców.
Jeżeli wierzyciel nie może na mocy prawa państwa, w którym ma on miejsce zwykłego pobytu, uzyskać świadczeń alimentacyjnych od dłużnika, stosuje się wówczas prawo miejsca organu orzekającego w sprawie. W sytuacji, gdy wierzyciel wytoczył powództwo przed właściwym organem państwa, w którym dłużnik ma miejsce zwykłego pobytu, stosuje się prawo miejsca organu orzekającego w sprawie. Natomiast jeśli wierzyciel nie jest w stanie uzyskać świadczeń alimentacyjnych od dłużnika na mocy ww. systemów prawnych stosowane powinno być prawo państwa ich obywatelstwa, jeśli mają wspólne.
Nie bez znaczenia dla opisanej przez Panią sytuacji będzie również treść Konwencji o dochodzeniu roszczeń alimentacyjnych za granicą sporządzonej w Nowym Jorku dnia 20 czerwca 1956 roku. W przypadku dochodzenia roszczenia na mocy Konwencji należy złożyć stosowny wniosek do Sądu Okręgowego wraz z aktem urodzenia dziecka oraz pełnomocnictwem dla organu norweskiego.
Procedura unijna jest bardziej kosztowna niż nowojorska, ponieważ samemu należy pokryć koszty tłumaczenia wszystkich dokumentów, ich wysyłki oraz opłacić zagranicznego pełnomocnika. Można jednak w wydziale cywilnym własnego sądu okręgowego zgłosić się po pomoc prawną, tzn. poprosić, aby polski sąd przekazał wniosek wraz z dokumentami do odpowiedniego organu w kraju unijnym. Można również starać się o zwolnienie z kosztów sądowych, (czyli opłat za tłumaczenie przysięgłe), jeżeli wiązałoby się to z uszczerbkiem dla utrzymania siebie lub swojej rodziny.
Natomiast sam fakt wyboru miejsca wystąpienia o
alimenty nie powinien mieć wpływu na wysokość orzeczonego świadczenia.
Tagi: alimenty, norwegia
Opinie naszych zadowolonych Klientów
