Rękojmia w prawie międzynarodowym
23.03.2012
Niewątpliwie w omawianej sytuacji z punktu widzenia prawa racja stoi po Pana stronie. W pierwszej kolejności należy rozważyć jakie przepisy prawa będą miały zastosowanie w omawianej sytuacji oraz w szczególności oprzeć się na uregulowaniach umów międzynarodowych ratyfikowanych zarówno przez Polskę jak i
chiny tj. Konwencji wiedeńskiej.
Konwencja wiedeńska o umowach międzynarodowej sprzedaży towarów (United Nations Convention on Contracts for the International Sale of Goods – CISG) stanowi jedną z najważniejszych umów międzynarodowych regulujących prawo cywilne materialne, określaną mianem lingua franca handlu międzynarodowego.
Spośród krajów Unii Europejskiej 24 ratyfikowały konwencję. Tylko Wielka Brytania, Irlandia, Malta i Portugalia nie podpisały jej, chociaż niektóre z nich, jak to miało miejsce z Wielką Brytanią, brały udział w pracach nad jej stworzeniem.
Chiny podpisały CISG razem ze Stanami Zjednoczonymi i Włochami 11 grudnia 1986 roku. Dla Chin i reszty pierwotnych sygnatariuszy konwencja weszła w życie 1 stycznia 1988.
Co istotne zgodnie z artykułem 11 Konwencji umowa sprzedaży nie wymaga do jej zawarcia lub potwierdzenia formy pisemnej i nie podlega żadnym innym wymogom co do formy. Umowa sprzedaży może być udowodniona w jakikolwiek sposób, w tym również na podstawie zeznań świadków.
Do obowiązków sprzedającego należy dostarczenie towaru o jakości przewidzianej w umowie. Towary za zgodne z umową uważa się tylko wówczas, gdy:
-
nadają się do użytku w takich celach, w jakich zwykle służą towary tego samego rodzaju,
-
nadają się do specjalnych celów, podanych wyraźnie lub w sposób dorozumiany do wiadomości sprzedającego w chwili zawarcia umowy, z wyjątkiem przypadków, gdy z okoliczności wynika, że kupujący nie polegał lub że byłoby z jego strony nierozsądne polegać na kompetencji i ocenie sprzedającego,
-
posiadają cechy towarów, które sprzedający przedstawił kupującemu jako próbki lub wzory,
-
są umieszczone lub opakowane w sposób zwyczajowo przyjęty dla tego rodzaju towarów lub gdy taki zwyczajowo przyjęty sposób nie istnieje, w sposób pozwalający na odpowiednie ich utrzymanie i zabezpieczenie.
Zgodnie z umową i konwencją sprzedający jest odpowiedzialny za wszelki brak zgodności istniejący w chwili przejścia ryzyka na kupującego, nawet jeżeli brak zgodności ujawni się dopiero w terminie późniejszym.
Kupujący powinien dokonać kontroli towarów lub spowodować dokonanie kontroli w najkrótszym, praktycznie możliwym w danych okolicznościach, terminie. Jeżeli towary są skierowane w tranzycie do innego miejsca lub odesłane dalej przez kupującego, który nie miał rozsądnej możliwości ich zbadania, a w chwili zawarcia umowy sprzedający wiedział lub powinien był wiedzieć o możliwości takiego skierowania lub odesłania, kontrola może być dokonana w terminie późniejszym, po dostarczeniu towarów na nowe miejsce przeznaczenia.
Kupujący traci prawo do powoływania się na brak zgodności towarów, jeżeli nie zawiadomi sprzedającego o charakterze występujących niezgodności w rozsądnym terminie od chwili, w której niezgodności te zostały przez niego wykryte lub powinny były zostać wykryte. W każdym przypadku kupujący traci prawo do powoływania się na brak zgodności towarów, jeżeli nie zawiadomi o nim sprzedającego najpóźniej w ciągu dwóch lat od daty, w której towary zostały rzeczywiście wydane kupującemu, chyba że termin ten jest niezgodny z umownym okresem gwarancji.
Jeżeli sprzedający nie spełni któregokolwiek z powyższych obowiązków to kupujący na mocy przepisów Konwencji może żądać: odszkodowania, dostarczenia zastępczych towarów, kupujący może również złożyć oświadczenie o odstąpieniu od umowy.
Odstąpienie od umowy może nastąpić w sytuacji gdy sprzedający w sposób istotny naruszył przepisy Konwencji, sprzedawca nie dostarczył towarów wolnych od wad w dodatkowym terminie.
W razie braku zgodności towarów z umową, bez względu na to, czy cena została już zapłacona, czy nie, kupujący może obniżyć cenę proporcjonalnie do różnicy między wartością rzeczywiście dostarczonych towarów w chwili dostawy a wartością, jaką miałyby w tej chwili towary odpowiadające umowie.
Ja wynika z powyższych przepisów Konwencji jest Pan chroniony przedmiotowymi przepisami w sposób wystarczający aby uniknąć zapłaty w niniejszej sprawie. Problematyczna natomiast może okazać się kwestię, iż z powództwem o zapłatę sprzedający może wystąpić przed sądem chińskim co znacznie utrudni Panu możliwość obrony. Taki wyrok jednak w celu prowadzenia egzekucji w Polsce będzie musiał być następnie uznany przez sąd polski.
Orzeczenia chińskich sądów są uznawane w Polsce na podstawie podpisanej przez
chiny i Polskę Umowy o pomocy prawnej w sprawach cywilnych i karnych z dnia 5 czerwca 1987 r. Rozdział 3 tej umowy reguluje uznawanie i wykonywanie orzeczeń zagranicznych.
Stosownie do Umowy o pomocy prawnej, sąd polski może odmówić uznania lub wykonania orzeczenia sądu polskiego wyłącznie w następujących wypadkach:
-
według polskiego prawa, chińskiemu sądowi, który wydał orzeczenie, nie przysługiwała jurysdykcja w sprawie;
-
orzeczenie nie jest według prawa chińskiego prawomocne i wykonalne;
-
stosownie do polskich przepisów strona przegrywająca nie została prawidłowo wezwana przez sąd;
-
strona była pozbawiona możności obrony swych praw, a w razie ograniczenia zdolności procesowej lub jej braku należytego przedstawicielstwa;
-
w Polsce zostało wydane w tej sprawie prawomocne orzeczenie lub postępowanie takie się toczy bądź też sąd polski uznał wcześniej orzeczenie trzeciego państwa dotyczące tej samej sprawy;
-
uznanie i wykonanie orzeczeń byłoby sprzeczne z podstawowymi zasadami prawa lub porządku publicznego Polski.
Tagi: chiny, rękojmia, prawo międzynarodowe
Opinie naszych zadowolonych Klientów