Przestępstwo określone w art. 197 par. 2 Kodeksu karnego polega na doprowadzeniu innej osoby do czynności seksualnej innej niż obcowanie płciowe za pomocą przemocy, podstępu lub groźby bezprawnej.

 

 

W omawianej sytuacji przez dotykanie okolic intymnych partnerski oraz jej innych części ciała dopuścił się Pan „innej czynności seksualnej”.

 

Jednakże aby można było mówić o popełnieniu przestępstwa konieczne jest również aby doprowadził Pan do tej czynności seksualnej za pomocą przemocy, groźby lub podstępu.

 

Doprowadzenie do obcowania płciowego lub poddania się albo wykonania innej czynności seksualnej oznacza przywiedzenie ofiary środkami opisanymi w art. 197 § 1 Kodeksu karnego do takiego stanu, w którym - wbrew własnej woli lub przynajmniej w braku pozytywnej decyzji co do podjęcia określonych czynności seksualnych - staje się ona uczestnikiem takich czynności. 

 

 

Cechą przemocy jest jej obiektywna zdolność do wywołania przymusu, który jest dolegliwością dla ofiary. Dolegliwość tę należy uznać za wystarczającą do przyjęcia przemocy, gdy jest ona obiektywnie znaczna i może rzutować na motywację przeciętnego człowieka o osobowości podobnej do osobowości konkretnej ofiary, znajdującej się w podobnej sytuacji. Do przyjęcia przemocy zasadnicze znaczenie ma nie tylko sposób zachowania się sprawcy, lecz także odbiór tego zachowania przez ofiarę. Fundamentalną cechą tego odbioru jest brak zgody zmuszanego na działania sprawcy. Przejawem braku zgody jest opór ofiary jako zewnętrzny wyraz woli przeciwnej dążeniom zmuszającego. Opór nie musi polegać na fizycznym przeciwstawieniu się użytym przez sprawcę środkom zmuszania, wystarcza np. głośne wzywanie pomocy, płacz, krzyk (zob. wyrok SN z 26 lipca 2001 r., V KKN 95/99 , LexPolonica nr 391891). Tam, gdzie opór w powyższym znaczeniu nie występuje, nie może być mowy o przemocy (chyba że możliwość podjęcia decyzji lub przejawienia oporu została z góry wyłączona przez oddziaływanie środkami fizycznymi) (zob. wyrok SN z 14 czerwca 2006 r., WA 19/2006, Prok. i Pr. 2006, nr 11, poz. 11, dodatek).

 

Opór będący przejawem braku zgody musi być uzewnętrzniony w postaci zachowania postrzegalnego dla sprawcy. Forma oporu i jego intensywność muszą być jednak oceniane w konkretnej sytuacji i okolicznościach. W szczególności nie można stawiać warunku, aby ofiara wyczerpała wszelkie możliwe hipotetycznie środki obrony. Jeśli więc ofiara przejawi w ewidentny sposób rzeczywisty opór, będący wyrazem braku jej zgody na stosunek, sprawca zaś mimo to stosunek ten wymusi, to dojdzie do przełamania oporu i w konsekwencji do zgwałcenia.

 

W mojej ocenie w omawianym przypadku nie popełnił Pan znamion żadnego przestępstwa. Należy podkreślić, iż Sądy podchodzą bardzo rygorystycznie do pojęcia gwałtu i tak np. Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 10 września 2009 roku w sprawie V KK 107/2009 orzekł, iż samo wykorzystanie stanu upojenia alkoholowego u pokrzywdzonej nie realizuje znamienia przestępstwa określonego w art. 197 k.k. i nie ma zgwałcenia, gdy pokrzywdzona - choćby niechętnie - pozwala na zbliżenie seksualne, a zwłaszcza gdy swym wcześniejszym postępowaniem sprawia na mężczyźnie wrażenie, że przyzwolenia udzieli.